دلم گرفته....

 دلم گرفته...

 چشم هایم مدام می سوزد و خیس می شود. نمی دانم چرا دارم می نویسم. شاید نوشتن آرامم کند.

شاید اگر این حرف ها را یک جایی بنویسم دلم سبک شود. شاید بعد از این که بنویسم و یک دل سیر

 گریه کنم بتوانم چشم هایم را ببندم و بدون هق هق گریه بخوابم.

آرینای عزیزم خوش به حالت که در سنی هستی که از خوب و بد روزگار هیچ نمی دانی.اما دخترکم 

روزی بزرگ می شی و این مطلبو می خونی و حال امروز مرا می فهمی.

دنیا همیشه روزهای خوش و شاد نداره ، روزهائی هم هست که خیلی سخت هستن.

خدایا چقدر امروز هوای خونه ما سنگینه...چرا این غم تمام نمی شه....

خدایا فقط یک سوال زنی که شاید سالها انتظار مادر شدن  را می کشه همیشه یک دل خوشی داره

که شاید روزی صاحب اولاد بشه اما مادری که جگرگوششو از دست می ده به چه چیز دل خوش باشه؟

خدایا مادر طاقت پنج دقیقه دوری بچه شو نداره ،چطور یک عمر دوری بچه شو تحمل کنه.

خدایا نمی خوام کفر بگم ، حکمتتو شکر اما دلم خیلی گرفته.....